Smutne, prawdziwe.
Bogate tylko w doświadczenia.
Przykre.
Dni, które wyznaczają wiek.
Dążenie do wieku i ucieczka przed nim.
Dorastanie, dojrzewanie, przekwitanie i starzenie.
Dzień po dniu. I dzień.
Miesiąc i rok, i lata.
Kolejny świt ucieka przed zmierzchem by dać się znowu złapać.
Bez chwili, w której można opróżnić coraz cięższe kieszenie.
Upadki większe od szczytów, na które próbujesz się wspiąć.
Odrobina optymizmu mieści się w lukrowanym torcie, przebitym gwoździami do zdmuchnięcia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz